บ่อยครั้งที่การขาดแคลนน้ำทางเศรษฐกิจเกิดจากหลายปัจจัยร่วมกัน ตัวอย่างคลาสสิกของเรื่องนี้คือเม็กซิโกซิตี้ ซึ่งมีประชากรมากกว่า 20 ล้านคนในเขตเมือง แม้ว่าเมืองนี้จะมีฝนตกชุก โดยเฉลี่ยมากกว่า 700 มม. (27.5 นิ้ว) ต่อปี แต่การพัฒนาเมืองมาหลายศตวรรษทำให้ปริมาณน้ำฝนส่วนใหญ่สูญเสียไปในรูปของสิ่งปนเปื้อนในระบบท่อน้ำทิ้ง นอกจากนี้ การกำจัดพื้นที่ชุ่มน้ำและทะเลสาบที่เคยล้อมรอบเมือง หมายความว่าปริมาณน้ำฝนเพียงเล็กน้อยที่ส่งกลับเข้าสู่ชั้นหินอุ้มน้ำในท้องถิ่น เกือบครึ่งหนึ่งของน้ำประปาเทศบาลนำมาจากระบบน้ำแข็งใต้เมืองอย่างไม่ยั่งยืน น้ำดื่ม การถอนตัวออกไปมากเกินกว่าการต่ออายุชั้นหินอุ้มน้ำอย่างมากจนบางส่วนของภูมิภาคจมลงได้ถึง 40 ซม. (16 นิ้ว) ทุกปี นอกจากนี้ มีการประมาณว่าเกือบร้อยละ 40 ของน้ำในเมืองสูญเสียไปจากการรั่วไหลของท่อที่ได้รับความเสียหายจากแผ่นดินไหว การจมของเมือง และจากวัยชรา หลายพื้นที่ โดยเฉพาะย่านที่ยากจนกว่า ประสบปัญหาขาดแคลนน้ำเป็นประจำ และรถบรรทุกนำน้ำเข้ามาใช้เป็นประจำ การจัดการน้ำผิวดินและน้ำใต้ดินและพื้นที่ธรรมชาติที่ผิดพลาดทั้งในอดีตและปัจจุบัน ประกอบกับความซับซ้อนของการเป็นเมืองที่เก่าแก่แต่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เม็กซิโกซิตี้เป็นหนึ่งในเมืองชั้นนำที่ถูกคุกคามจากปัญหาการขาดแคลนน้ำทางเศรษฐกิจในโลก