ปฏิกิริยาภูมิแพ้ที่มีผลกระทบทันทีเป็นผลมาจากการตอบสนองของแอนติบอดี-แอนติเจน (กล่าวคือ พวกมันเป็นผลจากการกระตุ้นบีเซลล์) สามารถแบ่งออกได้เป็นสามประเภทพื้นฐานปฏิกิริยาประเภทที่ 1 ซึ่งรวมถึงไข้จาม การแพ้พิษแมลง และโรคหอบหืด เกี่ยวข้องกับกลุ่มของแอนติบอดีที่เรียกว่าอิมมูโนโกลบูลิน E (IgE) โรคภูมิแพ้ โมเลกุล IgE จับกับแมสต์เซลล์ซึ่งพบในเนื้อเยื่อเกี่ยวพันที่หลวม เมื่อแอนติเจนจับกับแอนติบอดี IgE เพียงพอ แมสต์เซลล์จะปล่อยเม็ดฮีสตามีนและเฮปารินและผลิตสารอื่นๆ เช่น ลิวโคไตรอีน สารเคมีที่มีศักยภาพเหล่านี้ขยายหลอดเลือดและทำให้หลอดลมหดตัว ฮีสตามีนมีส่วนรับผิดชอบต่ออาการที่มองเห็นได้ของการแพ้ เช่น น้ำมูกไหล หายใจมีเสียงหวีด และเนื้อเยื่อบวม ปฏิกิริยาการแพ้ประเภทที่ 1 ที่รุนแรงและมักถึงแก่ชีวิตเรียกว่า แอนาฟิแล็กซิส ความโน้มเอียงของบุคคลที่จะเกิดอาการแพ้ประเภทที่ 1 ถูกกำหนดโดยพันธุกรรม การป้องกันอาการแพ้ดังกล่าวที่ดีที่สุดคือการหลีกเลี่ยงสารก่อภูมิแพ้ ยาต้านฮีสตามีนมักใช้เพื่อบรรเทาอาการชั่วคราว มาตรการที่เป็นประโยชน์อีกประการหนึ่งคือการลดความไวซึ่งแอนติเจนในปริมาณที่เพิ่มขึ้นจะถูกฉีดในช่วงเวลาหนึ่งจนกว่าผู้ป่วยจะไม่ตอบสนองต่อการแพ้อีกต่อไป