คำอธิบายที่รู้จักกันครั้งแรกของการบาดเจ็บที่ไขสันหลังเฉียบพลันและการขาดดุลของระบบประสาทพบได้ใน Edwin Smith papyrus ตำราทางการแพทย์ที่คิดว่าเป็นสำเนาของงานสืบมาจากค. 3,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช ในบทความ เงื่อนไขทั่วไปที่พบในเวชปฏิบัติถูกนำเสนอเป็นคำอธิบายกรณี รอยฟกช้ำ และให้คำแนะนำเกี่ยวกับการรักษา ตามรายงานของต้นกก อาการบาดเจ็บที่ไขสันหลังเป็น "โรคที่ไม่ควรรักษา" นั่นอาจเป็นการแสดงออกถึงการหมดหนทางของวงการแพทย์ในเวลานั้น คุณค่าของแพทย์จะวัดจากขอบเขตของการรักษาที่ทำได้ เนื่องจากไม่มีวิธีการใดที่ช่วยให้ผู้ป่วยที่มีอาการบาดเจ็บที่ไขสันหลังรอดชีวิตได้ในระยะยาว แพทย์จะเสียเวลาและความพยายามและเป็นอันตรายต่อชื่อเสียงของเขา ทัศนคติพื้นฐานดังกล่าวต่อผู้ที่ได้รับบาดเจ็บที่ไขสันหลังมีมาจนถึงศตวรรษที่ 20