เภสัชภัณฑ์ สารที่ใช้ในการวินิจฉัย รักษา หรือป้องกันโรค และฟื้นฟู แก้ไข หรือปรับเปลี่ยนการทำงานของสารอินทรีย์ (ดูเพิ่มเติมที่อุตสาหกรรมยา)บันทึกเกี่ยวกับพืชสมุนไพรและแร่ธาตุมีมาตั้งแต่สมัยอารยธรรมจีน ฮินดู และเมดิเตอเรเนียนโบราณ แพทย์กรีกโบราณเช่น Galen ยาแอสไพริน ใช้ยาหลายชนิดในอาชีพของตน ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 หลังจากที่การแพทย์ตะวันตกเริ่มฟื้นตัวจากการหลับใหลอันยาวนานในช่วงยุคมืดและยุคกลาง การประกอบวิชาชีพเภสัชกรรมก็เริ่มพัฒนาอย่างรวดเร็ว ในปี ค.ศ. 1546 เภสัชตำรับ (รายการยาและการเตรียมยา) ฉบับแรกปรากฏขึ้นในเยอรมนี และถือว่าวิชาชีพเภสัชกรรมเริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1617 ด้วยการก่อตั้งสมาคมเภสัชกรในลอนดอน ในบรรดาเภสัชภัณฑ์สมัยใหม่ยุคแรกๆ ได้แก่ ยาชา; มอร์ฟีนถูกใช้ครั้งแรกในราวปี 1804, อีเธอร์ในปี 1842, คลอโรฟอร์มในปี 1847 และโคเคนในปี 1860 สารอื่นๆ ที่แยกได้ในศตวรรษที่ 19 ได้แก่ สตริกนิน (1817), ควินิน (1820) และนิโคติน (1828) Joseph Lister ใช้ฟีนอล (กรดคาร์โบลิก) เพื่อป้องกันการติดเชื้อเป็นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2408