การเรียนรู้ผ่านการเล่นกลายเป็นกลยุทธ์สำคัญในการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของนักเรียน การรวม และการพัฒนาทักษะแบบองค์รวมนอกเหนือจากช่วงก่อนวัยเรียน ผู้กำหนดนโยบาย นักวิจัย และนักการศึกษาได้ส่งเสริมแนวคิดที่ว่าการเรียนรู้ผ่านการเล่นนั้นเหมาะสมต่อพัฒนาการ เนื่องจาก เด็กปฐมวัย เป็นการยกระดับความอยากรู้อยากเห็นที่มีมาแต่กำเนิดของเด็กวัยเรียน ในขณะเดียวกันก็ช่วยลดการเปลี่ยนผ่านจากโรงเรียนอนุบาลไปสู่โรงเรียนที่มักยากลำบาก อย่างไรก็ตาม มีหลักฐานไม่เพียงพอและแนวทางปฏิบัติเกี่ยวกับวิธีที่การเรียนรู้ผ่านการเล่นสามารถนำมาใช้อย่างมีประสิทธิภาพในบริบทของโรงเรียนในระบบ และเงื่อนไขที่สนับสนุนความสำเร็จ บทความนี้กล่าวถึงความไม่เชื่อมโยงระหว่างนโยบาย การวิจัย และการปฏิบัติ โดยนำเสนอการศึกษาเชิงประจักษ์ในหลากหลายสาขาวิชาที่มีชื่อเสียง การศึกษาเหล่านี้อธิบายว่าเด็กสามารถเสริมสร้างความรู้ความเข้าใจ สังคม อารมณ์ ทักษะความคิดสร้างสรรค์และทางกายภาพผ่านการมีส่วนร่วมอย่างกระตือรือร้นในการเรียนรู้ซึ่งมีประสบการณ์ที่สนุกสนาน มีความหมาย ปฏิสัมพันธ์ทางสังคม มีส่วนร่วมอย่างแข็งขันและทำซ้ำๆ ผู้เขียนเสนอคำจำกัดความเพิ่มเติมสำหรับการเรียนรู้ผ่านการเล่นที่โรงเรียนตามศาสตร์แห่งการเรียนรู้ และสรุปผลการวิจัยที่สำคัญจากการศึกษานานาชาติเกี่ยวกับผลกระทบของการเรียนรู้ของเด็กผ่านการเล่น พวกเขาระบุความท้าทายหลัก 4 ประการ