ติดตาม นอกจากนี้ยังระบุผู้สัมผัสที่ติดต่อทั้งหมด 9 รายในหมู่เจ้าหน้าที่สาธารณสุข ซึ่งทั้งหมดมีผลตรวจเป็นลบสำหรับไข้หวัดใหญ่ และสรุประยะเวลาการติดตามในวันที่ 4 เมษายน อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 5 เมษายน หนึ่งในผู้ป่วยมีอาการทางระบบทางเดินหายใจ  จึงได้ทำการเก็บกวาดโพรงหลังจมูก ซึ่งผลการทดสอบเป็นลบสำหรับไข้หวัดใหญ่ ระยะเวลาการตรวจสอบสำหรับผู้ติดต่อนี้ขยายออกไปอีกเจ็ดวัน ซึ่งสิ้นสุดในวันที่ 11 เมษายนรคไข้หวัดนก A (H5N1) ตรวจพบครั้งแรกในภูมิภาคของอเมริกาในนกในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2557 ระหว่างเดือนธันวาคม พ.ศ. 2565 ถึงกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2566 มีการตรวจพบโรคไข้หวัดนก (HPAI) ที่ทำให้เกิดโรคสูงในนกน้ำในป่า (นกกระทุงและนกเพนกวิน) และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเล (สิงโตทะเล) ในภูมิภาคอันโตฟากัสตาซึ่งคดีนี้อาศัยอยู่ จากการค้นพบเบื้องต้นของการสอบสวนทางระบาดวิทยาของผู้ป่วยรายนี้ เส้นทางที่เป็นไปได้มากที่สุดคือการแพร่เชื้อผ่านทางสิ่งแวดล้อม เนื่องจากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเลและนกป่าที่ตายแล้วจำนวนมากพบในบริเวณใกล้กับที่พักของผู้ป่วยระบาดวิทยาของโรคการติดเชื้อไข้หวัดใหญ่จากสัตว์สู่คนอาจมีตั้งแต่การติดเชื้อทางเดินหายใจส่วนบนที่ไม่มีอาการหรือไม่รุนแรง (มีไข้และไอ) ไปจนถึงการลุกลามอย่างรวดเร็วไปสู่โรคปอดอักเสบรุนแรง กลุ่มอาการหายใจลำบากเฉียบพลัน ช็อก และเสียชีวิต ขึ้นอยู่กับปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับไวรัสและโฮสต์ มีรายงานอาการทางระบบทางเดินอาหารหรือทางระบบประสาทน้อยมาก กรณีของโรคไข้หวัดนกในมนุษย์มักเป็นผลมาจากการสัมผัสโดยตรงหรือโดยอ้อมต่อสัตว์ปีกที่มีชีวิตหรือตายที่ติดเชื้อหรือสภาพแวดล้อมที่ปนเปื้อนใน โรคระบาด ภูมิภาคของอเมริการะหว่างปี 2565 และ 2566 มีรายงานการระบาดของโรคไข้หวัดนก A(H5) ที่ทำให้เกิดโรคสูงจำนวนมากขึ้นในสัตว์ปีกหลังบ้าน สัตว์ปีกในฟาร์ม นกป่า และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในป่า ตั้งแต่การยืนยันโรคไข้หวัดนก A(H5N1) ในภูมิภาคนี้ครั้งแรกในปี 2014 มีรายงานการติดเชื้อในมนุษย์ 3 ครั้งที่เกิดจากเชื้อไข้หวัดนก A(H5) โดยครั้งแรกในสหรัฐอเมริการายงานในเดือนเมษายน 2022; ครั้งที่สองในเอกวาดอร์ รายงานในเดือนมกราคม พ.ศ. 2566; และกรณีนี้ ตั้งแต่ปี 2546 มีรายงานการติดเชื้อไวรัส A(H5N1) ในมนุษย์ 873 ราย ซึ่งรวมถึงผู้เสียชีวิต 458 ราย (CFR 52%) ได้รับการรายงานไปยังองค์การอนามัยโลก